Interaktywna wystawa ze ścieżkami edukacyjnymi

Zobacz dlaczego warto nas odwiedzić...

• Piksele pod lupą - Zastanawiałeś się kiedyś, jak działa Twój telewizor? Odkryj tajemnicę kolorów na ekranie i dowiedz się, jak trzy podstawowe kolory tworzą całą paletę barw, jaką widzisz.
• Filtr dichroiczny - Zobacz, jak zmieniają się barwy w zależności od kąta padania światła. Doświadcz magii barw dopełniających!
• Bieg z przeszkodami - Poznaj sekrety płynnego ruchu w filmach i zrozum, jak nasz mózg interpretuje serię obrazów.
• Kolorowe cienie - Zanurz się w świecie cieni i odkryj, dlaczego nie zawsze są one czarne.
• Foto druk - Zrozum, jak domowa drukarka jest w stanie tworzyć niesamowite, kolorowe zdjęcia zaledwie trzema kolorami tuszu.
• Klocki jak kameleon - Dowiedz się, dlaczego niektóre przedmioty zmieniają kolor w zależności od oświetlenia.

Czas zwiedzania Wystawy z edukatorem ok. 1h, maksymalna liczba osób 20.

     

Jeśli tak, to mamy dla Ciebie propozycję nie do odrzucenia!

Dlaczego warto odwiedzić naszą ścieżkę edukacyjną?

• Zrozumienie zjawisk światła: Dzięki stanowiskom takim jak "Peryskop" czy "Polaryzacja kołowa" zrozumiesz, jak światło odbija się od różnych powierzchni i jakie ma to znaczenie w naszym codziennym życiu.
• Interaktywność: Wiele stanowisk, takich jak "Piksele" czy "Woreczki", pozwala na bezpośrednią interakcję, dzięki czemu nauka staje się prawdziwą przygodą.
• Odkrywanie tajemnic technologii: Dowiedz się, jak działają ekrany LCD, czujniki w naszych telefonach komórkowych czy nawet technologia kina 3D.
• Hologramy: Kto nie chciałby zobaczyć obrotowego hologramu czy zrozumieć, jak powstają te niesamowite obrazy?
• Bezpieczne eksperymenty: Spróbuj "pokonać alarm" i zrozum, jak działają czujniki ruchu w systemach zabezpieczeń.

Tutaj czekają na Ciebie atrakcje, które rozbudzą Twoją ciekawość i pozwolą spojrzeć na świat z zupełnie innej perspektywy! 

Czas zwiedzania Wystawy z edukatorem ok. 1h, maksymalna liczba osób 20.

Ścieżka dedykowana dzieciom powyżej 12 lat.

       

Na stanowisku zapoznasz się z zasadą działania echolokacji. Echolokacja to zdolność orientowania się w otaczającej nas przestrzeni przy pomocy fal dźwiękowych, które odbijając się od przeszkody mogą pomóc nam w ocenie jak daleko znajduje się i jaki kształt posiada interesujący nas przedmiot. Ludzienie posiadają naturalnie wrodzonej zdolności echolokacji, w związku z czym musimy do tego wykorzystywać specjalne urządzenia. Natomiast niektóre zwierzęta (np. nietoperze) potrafią bardzo sprawnie orientować się w przestrzeni przy jej wykorzystaniu!

Co trzeba zrobić? Wsuń dłoń w otwór w lewej ściance. Czy widzisz Twoją dłoń w środku sześcianu? Nie wyjmując dłoni włącz i wyłącz lampkę znajdującą się na prawej ściance. Gdzie znika Twoja dłoń gdy lampka gaśnie? Jak to działa? Wewnątrz sześcianu znajduje się ustawione ukośnie półprzepuszczalne lustro. To co wydaje się tylną ścianką jest w istocie odbiciem podłogi w tym właśnie lustrze. Twoja dłoń znajduje się za nim i dopóki za lustrem jest ciemno, jest niewidoczna. Gdy ją oświetlimy, pojawia się. Wewnętrzne ścianki sześcianu są pokryte wzorem maskującym istnienie lustra.

Co trzeba zrobić? Wsuń dłonie do wnęk pod szybkami. Zobacz co dzieje się, gdy powoli unosisz dłonie do góry w kierunku szyb, a co gdy je oddalasz od nich w dół? Spójrz przez szybkę w pionowej ściance na drugą stronę. Ile obrazów widzisz? Jak to działa? Pomiędzy szybami w danej wnęce znajduje się tzw. soczewka Fresnela jedna skupiająca - to ta która powiększa obraz, oraz druga rozpraszająca, która daje obraz zmniejszony. Soczewki Fresnela na tym stanowisku są wytłaczane w przezroczystym tworzywie sztucznym w postaci koncentrycznych rowków o odpowiednim przekroju. Kształt rowków decyduje o tym, czy soczewka jest skupiająca czy rozpraszająca, a nachylenie ich ścianek o powiększeniu, gdy jest ona używana jako lupa. Z drugiej strony znajduje się model soczewki Fresnela oraz tego typu soczewka przecięta na pół. Przez lupę można oglądać w powiększeniu przekrój tej soczewki.

Co trzeba zrobić? Złap dłońmi za oba lustra, pochyl się tak, aby głowa znalazła się między nimi i powoli przysuwaj lustra do siebie. Obserwuj jak zachowują się odbicia twojej twarzy, gdy obracasz głowę w bok. Jak to działa? W lustrach powstają obrazy w liczbie równej stosunkowi miary kąta pełnego czyli 360 stopni do miary kąta między lustrami (przykładowo dla kąta 30 stopni liczba obrazów wyniesie 360/30 = 12). Co drugi obraz powstaje na skutek parzystej liczby odbić, a pozostałe na skutek nieparzystej liczby odbić. Dlatego połowa obrazów powtarza ruch jaki wykonujemy głową, a druga połowa wykonuje ruch odwrotny.

Co trzeba zrobić? Obejrzyj prezentowane w galerii hologramy odbiciowe. Zwróć uwagę na ich wygląd w zależności od kierunku patrzenia. Jeden z nich zmienia się, gdy patrząc na niego przechodzimy dalej. Który? Jak to działa? Hologramy odbiciowe nie wymagają światła lasera do ich oglądania, jednak niezbędne jest lekkie zaciemnienie i światło padające pod odpowiednim kątem. Wykonanie takiego hologramu wymaga sporej wiedzy, czasu, doświadczenia i dobrze wyposażonej pracowni, a powyższe czynniki wpływają na jakość otrzymanego obrazu. Ich tworzeniem zajmują się głównie artyści pasjonaci.

Co trzeba zrobić? Zakręć bębnem, a potem odejdź i popatrz na jego boczną ściankę z odległości kilku kroków. Widzisz biegnącą postać? Zajrzyj do wnętrza bębna. Czym różnią się figurki ludzików od siebie? Zakręć bębnem najpierw w jedną, a potem w drugą stronę. Jak zachowuje się biegacz? W którą stronę biegnie, gdy figurki przesuwają się w prawo, a w którą gdy w lewo? Jak to działa? Liczba figurek biegacza nie jest równa liczbie szczelin w bębnie. W efekcie tego, gdy bęben obróci się tak, aby kolejna szczelina znalazła się w miejscu poprzedniej, postać ludzika z drugiej strony bębna nie znajdzie się w tym samym miejscu, w którym była przed chwilą poprzednia figurka. Gdyby tak było obserwowalibyśmy „bieg w miejscu”. Przesunięcie figurki powoduje złudzenie prawdziwego biegu. Jest to odpowiednik sytuacji, gdy kamera, którą kręcimy film biegu jest nieruchoma, a nie podąża za biegaczami.

Co trzeba zrobić? Zajrzyj do wnętrza kostki przez przeźroczyste „oczko". Jakiego koloru diod widać wewnątrz kostki? Zmieniaj ich jasność pokrętłami i obserwuj efekt, jaki widać na pozostałych oczkach kostki. Jak to działa? Wewnątrz kostki znajdują się trzy rzędy diod: czerwone, zielone i niebieskie. Ich świecenie można obserwować przez przezroczyste oczko kostki. Pozostałe oczka są matowe światło rozprasza się na nich, przy czym dochodzi do wymieszania barw. Dzięki temu matowe oczka kostki mogą być np. żółte, chociaż wewnątrz niej nie ma żółtych diod.

Co trzeba zrobić? Wsuwaj i wysuwaj kolorowe filtry obracając ich wystające końce. Obserwuj zmiany barw tam, gdzie filtry nachodzą na siebie. Popatrz przez niewielki okrągły przezroczysty filtr naklejony od spodu na środku szyby. Rozdziela on światło na barwy tęczy. Które z nich są usuwane przez poszczególne kolorowe filtry? Jak to działa? Pod filtrami znajduje się źródło światła białego, zawierającego pełną tęczę barw. Każdy z filtrów przepuszcza tylko niektóre z nich, np. filtr różowy przepuszcza barwy niebieską i czerwoną, a nie przepuszcza zielonej. Nałożenie wszystkich trzech filtrów na siebie powoduje odcięcie wszystkich barw, co odbieramy jako czerń. W taki sposób powstają kolory w drukarkach. Zawarty w nich tusz ma kolory takie, jak filtry na tym stanowisku: błękitny (ang. cyan), purpurowy (Magenta) i żółty (yellow). Aby nie zużywać niepotrzebnie wszystkich kolorów do uzyskania czerni używa się jeszcze czarnego tuszu (black), stąd system barw w druku nazywany jest systemem CMYK.

Co trzeba zrobić? Zajrzyj do wnętrza stanowiska przez okrągły otwór. Widzisz szklane figurki słoni? Patrząc na nie wsuń dłoń do środka przez otwór w tylnej ściance i spróbuj zasłonić figurki. Zwróć uwagę, że w pewnym położeniu palców figurki widać zarówno nad jak i pod palcami. Jak to działa? Hologramy transmisyjne różnią się od zwykłego zdjęcia również tym, że w każdym ich punkcie zakodowany jest pełny obraz fotografowanego przedmiotu oglądany z tego właśnie punktu. Dlatego, gdyby taki hologram rozciąć na 10 części, to otrzymalibyśmy 10 fotografii z całym obrazem na każdej z części! Z tej samej przyczyny, chociaż zasłonięcie poziomo ustawionym palcem środka hologramu dzieli go na dwie części, to w każdej z nich widać całe figurki słoni, a nie tylko ich część.

Co trzeba zrobić? Układaj różne bryły na drodze wiązki kolorowych promieni i obserwuj zmiany. Przewróć przeźroczysty walec tak, aby leżał na boku na drodze promieni. Co stanie się z promieniami, gdy walec zacznie się toczyć? Jak to działa? Przeźroczyste bryły zmieniają kierunek przechodzących przez nie promieni dwukrotnie: gdy promień „wchodzi" do bryły i gdy „wychodzi" z niej. W efekcie, prostopadłościan przesuwa promienie równolegle w bok, graniastosłup trójkątny zmienia ich kierunek na ukośny, a walec powoduje, że promienie skupiają się jak w soczewce. Gdy ułożymy walec na bocznej ściance, promienie zagną się w nim do góry i przestaną być widoczne na podłodze.

Co trzeba zrobić? Zajrzyj do czarnej tuby. Czy widzisz co znajduje się na jej dnie? Wprowadź tam nieco światła z niebieskiej tuby używając w tym celu światłowodu. W tym celu włóż jeden koniec światłowodu do niebieskiej tuby, a drugi do czarnej. Czy teraz widzisz co znajduje się na dnie tuby? Jak to działa? Ilość światła docierającego do dna tuby w normalnych warunkach jest tak znikoma, że nic tam nie da się dostrzec. Można to zmienić świecąc latarką, ale jak widać, można również do takich trudno dostępnych miejsc wprowadzić światło światłowodem. W powietrzu światło biegnie po liniach prostych, wewnątrz światłowodu odbija się od jego ścianek od wewnętrznej strony.

Co trzeba zrobić? Wsuń głowę do wnętrza kalejdoskopu. Spójrz w dół i na boki. Poproś drugą osobę, aby włożyła głowę z drugiej strony. Jak to działa? Trzy lustra ustawione są w kształt trójkąta równobocznego. Lustra są znacznie szersze niż w typowym kalejdoskopie, ale i znacznie krótsze niż w nim. Zwielokrotnione odbicia dają złudzenie ogromnej, ale nieistniejącej przestrzeni wewnątrz takiego kalejdoskopu. Możliwość wsunięcia głowy do środka pozwala na wykonywanie efektownych zdjęć.

Co trzeba zrobić? Obejrzyj własne odbicie w centkowanym lustrze. Popatrz też przez nie na to co się znajduje za nim. Jak to możliwe, że widzimy jednocześnie to co przed lustrem i to co za nim? Zbadaj, jak zmienia się obraz w zależności od Twojej odległości od lustra. Jak to działa? Centkowane lustro składa się z wielu niewielkich lusterek oddzielonych od siebie szczelinami, które są zwykłą szybą. W lusterkach widzimy to co przed lustrem, a w szczelinach – to co za nim. Nasz mózg potrafi stosukowo łatwo „dorobić” brakujące fragmenty obu obrazów, dzięki czemu widać jednocześnie oba.

Co trzeba zrobić? Siedząc dotknij nosem pionowego pręta przed lusterkami. Patrz przed siebie. Bardzo delikatnie rusz głową. Widzisz obraz 3D? Sprawdź co dzieje się gdy pochylasz pręty znajdujące się przed zdjęciami patrząc jednym okiem i dwojgiem oczu. Jak to działa? Wrażenie 3D powstaje w naszym mózgu dzięki temu, że obrazy dostarczane przez prawe i lewe oko nie są identyczne. Oba zdjęcia wykonano specjalnym aparatem z dwoma obiektywami ustawionymi w takiej odległości od siebie, jak oczy człowieka. Prawe oko widzi w prawym lusterku odbicie obrazu z prawego obiektywu aparatu, a lewe w lewym z lewego. I chociaż dzięki lusterkom oba obrazy nakładają się na siebie, to każde oko widzi tylko swój. W efekcie powstaje efekt 3D, gdyż mózg otrzymuje dokładnie takie same obrazy, jakbyśmy oglądali dany obiekt na żywo.

Co trzeba zrobić? Przyjrzyj się napisom na tarczy i spróbuj je odczytać. Zakręć tarczą. Co stało się z napisami? Włącz kolejno obie lampki ukryte pod tarczą obracając pokrętło raz w prawo, a drugi raz w lewo. Co się zmieniło? Kiedy pojawia się czytelny napis? Jak to działa? Jedna z lampek pod wirującą tarczą powoduje cztery błyski na każdy obrót, druga osiem. Oznacza to, że pierwsza z nich oświetla tarczę za każdym razem, gdy obróci się ona o kolejne 90 stopni. Napisy na tarczy po takim obrocie wyglądają identycznie, dlatego wydają się być nieruchome, chociaż tarcza wiruje. Włączenie drugiej lampki powoduje, że błyski pojawiają się dwa razy częściej. W efekcie dwa pozornie nieruchome obrazy, obrócone względem siebie o 45 stopni nakładają się na siebie ujawniając napis.